-
1 ὀρύσσω
ὀρύσσω, att. ὀρύττω, perf. ὀρώρυχα u. ὀρώρυγμαι, g raben; τάφρον, Il. 7, 341. 440; βόϑρον, Od. 10, 517. 11, 25; κρύψω τόδ' ἔγχος γαίας ὀρύξας, Soph. Ai. 644; τὸ χωρίον ὀρώρυκτο, Her. 1, 186; ἰσϑμόν, 1, 174, d. i. durchgraben; auch med., ausgraben lassen, λίϑους ὠρύξατο, 1, 186; – τὴν γῆν, Plat. Euthyd. 288 e; ὑπὸ μεταλλείας ὀρυττόμενα, Critia. 114 e; ὀρώρυκτο, ὀρυχϑείς, 118 c; ὑπόνομον ἐκ τῆς πόλεως ὀρύξαντες, Thuc. 2, 76; Sp. – Auch = eingraben, ὁπόσον βάϑος ὀρύττειν δεῖ τὸ φυτόν, Xen. Oec. 19, 2.
-
2 ὑπό-νομος
ὑπό-νομος, unter der Erde hingehend, unterirdisch, unterminirt; χώρα ὑπόνομος πυρὶ καὶ ὕδατι Strab. 12, 8,17, u. öfter; τόπος ὑπόνομος D. Sic. 3, 36; auch ἕλκη, unterköthig, Diosc.; – ὁ ὑπόνομος, unterirdischer Gang, Mine, ὑπόνομον ἐκ τῆς πόλεως ὀρύξαντες Thuc. 2, 76; Arist. meteor. 1, 13; Plut. Cam. 5; – Kanal, übh. ein Loch in der Erde, Pol. 5, 71, 9 u. a. Sp.